REVIEW: Historic Grand Prix Zandvoort

ZANDVOORT - Schreeuwende 12-cilinders, gillende turbo’s en roffelende V8-motoren. Anno 2012 is een startveld met dergelijke uiteenlopende specificaties eigenlijk ondenkbaar, maar tijdens de Historic Grand Prix op het voormalige F1-circuit in Zandvoort werd het toch bewaarheid. Geen E-tron Hybrids, geen HDi en al helemaal geen KERS, maar conventionele benzinemotoren met gewoonweg heel veel brute paardenkrachten verspreidt over de meest uiteenlopende raceauto’s. Het duinencircuit in de welbekende badplaats werd voor een weekeinde omgetoverd tot een decor uit vergane tijden en benadrukte andermaal wat de hedendaagse autosportliefhebber moet missen.

Na het opbergen van onze gelegenheidstijdsmachine in de vorm van een Daihatsu nogwat blijkt bij aankomst op het raceterrein, geheel conform de tijdsgeest van weleer, de toegangsweg naar het circuit te zijn voorzien van de ietwat minder goed kracht absorberende voorloper van de bandenstapel: hooibalen. Pijprokende Britten razen voorbij in Bentleys en een Fransoos omzeilt behendig een blokkade met zijn ultracompacte Bugatti. De toon is gezet: tijd voor een dagje oog –en oorsnoep.



Voorprogramma
Eenmaal aangekomen in de duinen zetelen we ons in het gras met een goed glas Glendronach Revival en sigaar, zoals men vroeger autosport gadesloeg. Veel tijd om de hoogste duinsprieten uit ons gezichtsveld te verwijderen krijgen we echter niet, het groene licht in de pitstraat springt aan en een bordeauxrode Ford GT40 eist met een enorme V8-brul alle aandacht op. In zijn kielzog volgen gekscherend een FIAT 1000 Abarth TC en een Mini Cooper. Een klein jochie drukt glunderend twee vingers in zijn oren en kijkt naar zijn grootvader die wijst naar de bolide die hij vermoedelijk nog kent van Le Mans in de zestigerjaren. Porsches 911 en 904 spurten vervolgens met hoge toeren de pitstraat uit en overstemmen daarmee met alle gemak de Britse racecommentator. Niet veel later stuitert een van de klassiekers met een stevige stofwolk de grindbak van de Tarzanbocht in en de rode vlag wordt noodgedwongen uitgehangen. Verschillende trainingssessies volgen en de meest spectaculaire klassiekers doen hun intrede, waaronder de Bizzarrini 5300 GT van Alexander van der Lof en de Chevrolet Corvette Grand Sport van Machiel Campagne. Uiteindelijk gaan we murw geslagen door het geluid op zoek naar lunch en wachten we ongeduldig op het hoofdprogramma.



Hoofdprogramma
Snerpende F1-motoren maken ons plotsklaps duidelijk dat de lunchpauze voorbij is en het hoofdprogramma voor de deur staat. De laatste frietjes in onze keel drukkend hollen we terug naar de duinpan in de Tarzanbocht en zien we nog net de laatste F1-bolides de Tarzanbocht uit accelereren, uiteraard onder luid gejuich van het in grote getalen aanwezige publiek. Met snelheden van ruim over de 250 km/u razen een Lotus en McLaren, bemand door respectievelijk Manfredo Rossi en Christophe d’Ansembourg, wederom over het rechte stuk om vervolgens met veel overstuur en vlak achter elkaar door de Tarzanbocht te duiken. Iets daarachter maakt Philip Hall in zijn Arrows een schakelfout en zijn versnellingsbak giert het uit van de pijn, maar de Brit kan gelukkig probleemloos verder. Een adembenemend en rondenlang durend gevecht tussen de twee koplopers houdt het publiek in zijn greep. De een is sneller in het bochtenwerk, de ander pakt zijn voordeel op het rechte stuk. Ook wij komen nauwelijks aan ademhalen toe en slaken dan ook een zucht van verlichting als de finishvlag valt in het voordeel van Manfredo Rossi in zijn Lotus 80.

Vele hartkloppingenveroorzakende shows volgen die dag nog, inclusief modernere F1-machinerie uit begin jaren negentig. Wat een dag, wat een juweeltjes, wat een geluid. Woorden schieten tekort. Dat maakt voor nu even niet uit, onze trommelvliezen hadden het al rond het middaguur begeven.

Volgend jaar zijn we er weer, maar dan vanaf vrijdagochtend. Cheers.